متن های بارانی...

به ادامه مطلب بروید...

در دل شب دیده ی بیدار من

بیند آن یاری که دل را آرزوست

چون بیاید پیش،پیش موکبش

مرغ شب آوا بر آرد:دوست دوست

بانگی آید چون پر پروانه نرم

ماه را با آب گویی گفتگوست

بر نگیرد پرده،برگ از چهر گل

زانکه پیش باد او را آبروست

نرم نرمک می رسد نزدیک من

-کیست؟پرسم،

              باد گوید:

                        اوست،اوست

                                  "دکتر صورتگر"

چه کنم با غم جانم که براید ز هزار عشق ز جانم که هر عشقی بود تاوانو توانی که ز مستی گردد پدیدار .دل باخته شدم ان روز که تو را با عشق دیدم , عشقت هوسی بود که افتاد به جانم, رویایی شیرین اما شوخی که افتاد به جانم ,شوخی دل که مدت ها در خزانه ی قلبم خفقان گرفته بود اما تو رفتی و رویایم را خط خطی کردی و روی قلبم که با دست به در ان زده بودی تا به رویت باز شود پای کوبیدی و لهش کردی و درش قفل شد تا دیگر کسی  وارد ان غم خانه ی می گاه نشود. گفتم کمکم کن ای خدا عشق از قلب من گریخته چه کنم با دلم که ار ترس و غم جایی نهفته؟ بگفتا, که دلا شو چون شب قبل همان عاشق دیوانه ی می خانه .گفتم که یار کجاست با که شوم هم یار و هم خانه ؟بگفتا یار من باش که از هر یار بیگانه بود برتر و بهتر .گفتم سخنت همه به راست بود چو من خیری ندیدم از یک عاشق بیگانه .خدایا مست مستم از دیدار تو من عاشق هستم وپس شد ان عشق و هوس ,شورو شفق همه فراموش به عشق خدا ,ان یکتای حق اموز.

من یقین دارم که کنار کشیدن این دیوار سخت پارچه ای که بینمان را پوشانده به آسانی به هوا کردن یک بادکنک است.

شرط انصاف آن است که پیروزی و شکست خود،هر دو را به زبان بیاوری.

                                                  "گوستاو فلوبر"

اگر مظلوم واقع شوید خود را تسلی دهید زیرا بدبخت واقعی ظالم است نه شما.

                                                         "سامرست موام"

خدایا طناب دوستی ما را هر روز پاره کن،تا اب گره هایش فاصله ما کمتر شود...

چشمها را شستم، جور دیگر دیدم،باز هم فرقی نداشت تو همان هستی که باید دوست داشت...

در غریبانه ترین لحظه تنهایی خویش چشمانم را تقدیمت میکنم تا هیچگاه به پاکی دوستیمان شک نکنی...

دوستان با وفا سایه گستر لحظه های تلخ و شیرین زندگی اند...سایه ات برقرار...

میگن هر چیزی نویش خوب است اما ما میگوییم دوست کهنه یک چیز دیگر است...

ان لحظه که فکرش را نمیکنی، کسی در دور دستها ، خاطره خوبیهایت را ورق میزنه...

 با شجاعان عالم و درندگان بیابان روبه رو شدم ولی هیچ کدام مانند هم نشین بد بر من غالب نشدند.

                                                                                           "بوذرجمهر"

در این سرای بی کسی ،کسی بدر نمی زند

به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند

یکی ز شب گرفتگان چاغ بر نمی کند

کسی به کوچه سار شب در سحر نمی زند

نشسته ام در انتظار این غبار بی سوار

دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی زند

دل خراب من دگر خراب تر نمی شود

که خنجر غمت ازین خراب تر نمی زند

گر گهی است پرستم که اندرو به غیر غم

یکی صلای آشنا به رهگذر نمی زند

چه چشم پاسخ است ازین دریچه های بسته ات؟

برو که هیچ کس ندا به گوش کر نمی زند

نه سایه دارم و نه بر ،بیفکنندم ار سزاست

اگر نه ،بر درخت تر کسی تبر نمی زند

                         "هوشنگ ابتهاج"

آیینه را

از پهنه ی شکستنی آب می پراند

وقتی

با سنگ ریزه ای

تصویر سایه روشن تنهای خویش را

                          در حوض می شکست!

                                 "فریبا یوسفی"

همیشه پنجره را رو به باد می بندم

و من که از تبار نسیمم

و من که پر شده از نطفه های توفانم

و گم شده ست وجودم در انبساط دلم

به گوش پنجره ای بسته شعر می خوانم

و عاقبت روزی

به بیقراری بی مرزم

تمام پنجره ها را شکست خواهم داد

و راز هرچه دریچه ست

فاش خواهم کرد

فریبا یوسفی

ای عشق بیا تازه تر و تازه ترم کن

پرشورتر از شعر سپید سحرم کن

من تشنه ی تکرار توام،تشنه تر از خاک

باران شو و بر من بزن و بارورم کن

تنهاست غریبی که صدا می زندت عشق!

برگرد نگاهی به من و دور و برم کن

این جا که منم جز من و دیوار،کسی نیست

یک پنجره بگشا و پر از بال و پرم کن

توفان کن و خاکستر از این آتش خفته

بردار و به اعجاز دمت ،شعله ورم کن

از جا بکن این خسته ی در بند زمین را

با صاعقه ،با رعد و خطر،همسفرم کن

گفتم ز تو و تازه شدم از نفس تو

ای عشق به تکرار خودت تازه ترم کن

                        فریبا یوسفی

در مسلخ عشق جز نکو را نکشند                      لاغر صفتان زشتخو را نکشند

                             گر عاشق صادقی ز کشتن مگریز

                              مردار بود هر آنکه او را نکشند

وقتی نرگس مرد.گلهای باغ همه ماتم گرفتند و از جویبار خواهش کردند برای گریستن به آنها چند قطره آب وام دهد. جویبار آهی کشید و گفت:به قدری نرگس را دوست داشتم که اگر تمام آبهای من به اشک مبدل شود و آنها را بر مرگ نرگس بپاشم باز کم است.گلها گفتند:راست می گویی،چگونه ممکن بود با آن همه زیبایی، نرگس را دوست نداشت؟!

جویبار پرسید:مگر نرگس زیبا بود ؟!

گلها گفتند :تویی که نرگس اغلب خم شده،صورت زیبای خود را در آبهای تو تماشا می کرد باید بهتر از هر کس بدانی که نرگس زیبا بود.

جویبار گفت:من نرگس را برای این دوست داشتم که وقتی خم شده و به من نگاه می کرد ،می توانستم زیبایی خود را در چشمان او تماشا کنم.

از دکتر مهدی حمیدی شیرازی

نشانی

"خانه ی دوست کجاست؟"در فلق بود که پرسید سوار.

آسمان مکثی کرد.

رهگذر شاخه ی نوری که به لب داشت به تاریکی شنها بخشید

و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت:

"نرسیده به درخت،

کوچه باغی است که از خواب خدا سبزتر است

و در آن عشق به اندازه ی پر های صداقت آبی است.

می روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ،سر به در می آرد،

پس به سمت گل تنهایی می پیچی،

دو قدم مانده به گل،

پای فواره ی جاوید اساطیر زمین می مانی

و تو را ترسی شفاف فرا می گیرد.

در صمیمیت سیال فضا،خش خشی می شنوی :

کودکی می بینی

رفته از کاج بلندی بالا ،جوجه بردارد از لانه ی نور و از او می پرسی

خانه ی دوست کجاست؟"

شعری از سهراب سپهری

تو را از بین صد ها گل جدا کردم            تو سینه جشن عشق ت به پا کردم

برای نقطه پایان تنهایی                      تو تنها اسمی بودی که صدا کردم

بیا از پاکی چشمه منو لبریز خواستن کن   با دستات حلقه ای از گل بساز و گردن من کن

اگه از مرگ ادم ها دلم سرده

نوازش کن تو دستامو            که خیلی وقته یخ کرده           که خیلی وقته یخ کرده

دیگه دل واپست بودن برام بسه            دیگه بیهوده پیمودن واسم بسه

زیادیم کرده غم خوردن   زیادیم کرده پژمردن   توی بیدادو تنهایی  در حین زندگی مردن

if you start judging people you have no time to love them

اگه شروع به قضاوت مردم کنید وقتی برای دوست داشتن انها نخواهید داشت

the easiest person to deceive is one'sown self

فریب دادن خود از فریب دادن همه اسان تر است

some people would rather be'' right'' than be happy

گروهی از مردم دوست بودن را به شاد بودن ترجیح میدهند.

beware of him who has nothing to lose

از کسی که چیزی برای از دست دادن ندارد دوری کنید

attitudes are mirrors of he mind; they reflect thinking

نگرش ایینه های ذهن هستند و اندیشه تان را منعکس میکنند

اسمان رعدی زد

ابرها غریدند

قطرات باران

نم نم باریدند

بوی اب و کاهگل

تق تق شیروانی

ناله ناودانی

توی کوچه پیچید

کاشکی دلها نیز

چون هوای کوچه

پس از این باریدن

بوی پاکی میداد...

باران نمیشوم،که نگویی: با چه منتی خود را بر شیشه میکوبد تا پنجره را باز کنم و نیم نگاهی بیندازم. ابر میشوم،که از نگرانی یک روز بارانی،هر لحظه پنجره را بگشایی، و مرا در اسمان نگاه کنی...

وای، باران باران

شیشه ی پنجره را باران شست.

از دل من اما،

چه کسی نقش تو را خواهد شست؟

اسمان سربی رنگ،

من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ.

میپرد مرغ نگاهم تا دور.

وای،باران باران

پر مرغان نگاهم را شست. حمید مصدق

پاییز برای بعضی ها غم انگیز است ، برای بعضی ها دل انگیز...

برای من فصل سردی دل هاست...

فصل باریدن اشکها...

فصل تنهایی قدم زدن روی برگهای نارنجی...

فصل رقصیدن شعله اتش در سکوت و سیاهی شب...

این روزها هوای دلم هم پاییزیست...

پاییز تنها فصلیه که از همون اولین روز خودش رو نشون میده، کاش همه ادم ها مثل پاییز باشن که از همون روز اول رنگ و روی اصلیشون رو نشون بدن...

مثل درخت باشید که در تهاجم پاییز هر چه بدهد ، روح زندگی را برای خویش نگه میدارند...

این بار تو بگو دوستت دارم...نترس...اسمان را گرفتم که به زمین نیاید.