در حضور باد

کلماتم را

      در جوی سحر میشویم

لحظه هایم را

              در روشنی باران ها

تا برای تو شعری بسرایم روشن.

        تا که بی دغدغه

                       بی ابهام

سخنانم را

در حضور باد

          -این سالک دشت و هامون-

با تو بی پرده بگویم

                 که تو را

    دوست میدارم تا مرز جنون .

                                                                                                                             شفیعی کدکنی

در این سرای بی کسی ،کسی بدر نمی زند

به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند

یکی ز شب گرفتگان چاغ بر نمی کند

کسی به کوچه سار شب در سحر نمی زند

نشسته ام در انتظار این غبار بی سوار

دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی زند

دل خراب من دگر خراب تر نمی شود

که خنجر غمت ازین خراب تر نمی زند

گر گهی است پرستم که اندرو به غیر غم

یکی صلای آشنا به رهگذر نمی زند

چه چشم پاسخ است ازین دریچه های بسته ات؟

برو که هیچ کس ندا به گوش کر نمی زند

نه سایه دارم و نه بر ،بیفکنندم ار سزاست

اگر نه ،بر درخت تر کسی تبر نمی زند

                         "هوشنگ ابتهاج"

آیینه را

از پهنه ی شکستنی آب می پراند

وقتی

با سنگ ریزه ای

تصویر سایه روشن تنهای خویش را

                          در حوض می شکست!

                                 "فریبا یوسفی"

تا تو رفتی سایه شد،خورشید رفت

ابر آمد،ساعتی بارید،رفت

باز انگار از کتاب لحظه ها

بی حضورت واژه ی امید رفت

بودنت مانند ماه از پشت ابر

لحظه ای آمد،کمی تابید،رفت

بی تو اطمینان روشن ماندنم

تا ته تاریکی تردید رفت

قصه ای کوتاه شد دیدار تو

باد آمد،شبنمی را چید،رفت

                 " فریبا یوسفی"

میان ماندن و رفتن حکایتی کردیم

که آشکارا در پرده ی کنایت رفت.

مجال ما همه این تنگمایه بود و دریغ

که مایه خود همه در وجه این حکایت رفت.

                                    "احمد شاملو"

می بینمت دوباره که می آیی

تا عاشقانه پنجره بگشایی

می بینمت تهی شده از "هرگز"

لبریز از"همیشه" و "فردا"یی

از متن چشم های تو می جوشد

تفسیر واژه های معمایی

می آیی و به آمدنت از شوق

چشم مرا به اشک می آرایی

می پرسم از نگاهت و می بینم

مانند "من بدون تو"تنهایی

دستت هنوز آتش خواهنده ست

مثل همان گذشته ی رویایی

امروز عاشقانه تر از دیروز

می بینمت دوباره که می آیی

فریبا یوسفی

همیشه پنجره را رو به باد می بندم

و من که از تبار نسیمم

و من که پر شده از نطفه های توفانم

و گم شده ست وجودم در انبساط دلم

به گوش پنجره ای بسته شعر می خوانم

و عاقبت روزی

به بیقراری بی مرزم

تمام پنجره ها را شکست خواهم داد

و راز هرچه دریچه ست

فاش خواهم کرد

فریبا یوسفی

ای عشق بیا تازه تر و تازه ترم کن

پرشورتر از شعر سپید سحرم کن

من تشنه ی تکرار توام،تشنه تر از خاک

باران شو و بر من بزن و بارورم کن

تنهاست غریبی که صدا می زندت عشق!

برگرد نگاهی به من و دور و برم کن

این جا که منم جز من و دیوار،کسی نیست

یک پنجره بگشا و پر از بال و پرم کن

توفان کن و خاکستر از این آتش خفته

بردار و به اعجاز دمت ،شعله ورم کن

از جا بکن این خسته ی در بند زمین را

با صاعقه ،با رعد و خطر،همسفرم کن

گفتم ز تو و تازه شدم از نفس تو

ای عشق به تکرار خودت تازه ترم کن

                        فریبا یوسفی

شنیدستم که "فرهاد "دل افکار                           چو شد از مردن"شیرین"خبردار

به فرق خویش زد از غم تبر را                              بجای سنگها بشکافت سر را

چو از خونش زمین گلرنگ گردید                           گلی که نام او لاله ست رویید

گل سرخی بسان خون فرهاد                               که با داغ دل ازوی می کند یاد

خوشا عشقی که پایانش چنین است                   بهایش لاله های آتشین است

                                                                      "حسین بهزادی اندو هجردی"

نشانی

"خانه ی دوست کجاست؟"در فلق بود که پرسید سوار.

آسمان مکثی کرد.

رهگذر شاخه ی نوری که به لب داشت به تاریکی شنها بخشید

و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت:

"نرسیده به درخت،

کوچه باغی است که از خواب خدا سبزتر است

و در آن عشق به اندازه ی پر های صداقت آبی است.

می روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ،سر به در می آرد،

پس به سمت گل تنهایی می پیچی،

دو قدم مانده به گل،

پای فواره ی جاوید اساطیر زمین می مانی

و تو را ترسی شفاف فرا می گیرد.

در صمیمیت سیال فضا،خش خشی می شنوی :

کودکی می بینی

رفته از کاج بلندی بالا ،جوجه بردارد از لانه ی نور و از او می پرسی

خانه ی دوست کجاست؟"

شعری از سهراب سپهری

تو را از بین صد ها گل جدا کردم            تو سینه جشن عشق ت به پا کردم

برای نقطه پایان تنهایی                      تو تنها اسمی بودی که صدا کردم

بیا از پاکی چشمه منو لبریز خواستن کن   با دستات حلقه ای از گل بساز و گردن من کن

اگه از مرگ ادم ها دلم سرده

نوازش کن تو دستامو            که خیلی وقته یخ کرده           که خیلی وقته یخ کرده

دیگه دل واپست بودن برام بسه            دیگه بیهوده پیمودن واسم بسه

زیادیم کرده غم خوردن   زیادیم کرده پژمردن   توی بیدادو تنهایی  در حین زندگی مردن

اسمان رعدی زد

ابرها غریدند

قطرات باران

نم نم باریدند

بوی اب و کاهگل

تق تق شیروانی

ناله ناودانی

توی کوچه پیچید

کاشکی دلها نیز

چون هوای کوچه

پس از این باریدن

بوی پاکی میداد...

وای، باران باران

شیشه ی پنجره را باران شست.

از دل من اما،

چه کسی نقش تو را خواهد شست؟

اسمان سربی رنگ،

من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ.

میپرد مرغ نگاهم تا دور.

وای،باران باران

پر مرغان نگاهم را شست. حمید مصدق